Diversiteit in de ouderenzorg naar de toekomst?

Diversiteit in de ouderenzorg naar de toekomst?

Op een avond in het begin van de jaren 2000 dronk ik een drankje in mijn favoriete homobar in Collingwood toen een andere klant naar me toe kwam en me vroeg te vertrekken. "We willen jouw type hier niet," verkondigde hij met alle beschimpingen die hij kon opbrengen. Ik vroeg niet wat hij bedoelde, hoewel ik bijzonder geschokt was door zijn opmerking.

Mijn mediaprofiel als hiv-positieve persoon die vraagt om meer acceptatie van mensen met hiv in de bredere gemeenschap was, wist ik, de reden voor zijn vitriool. Ik had tegen die tijd al veel negatieve opmerkingen online verwerkt, vooral op datingsites toen ik mijn status bekendmaakte, maar ik was nog nooit zo openlijk geconfronteerd in een sociale situatie in het bijzijn van veel andere mensen. Tot grote verdienste van mijn vrienden daar die avond, kreeg Mr Nasty een enorme duw terug dat ik nergens heen ging onder hun toezicht.

Het is een teken van die turbulente tijden, in de jaren '80, '90 en zelfs de jaren '2000, dat sommige mensen dachten dat het in orde was om mensen met hiv te stigmatiseren en algemene steun voor hun acties te verwachten. De gemeenschap was bang voor hiv (dankzij hysterische politici en de Grim Reaper tv-reclames in 1987), en dat ging over in het afreageren van hun gevoelens op mensen die openlijk met het virus leven.

Het was ook een teken van het veranderende klimaat dat de verstandige cohort van vrienden die ik daar die avond had, graag terugdeinsde, wetende dat ik voor niemand daar een bedreiging vormde, dat toevallige overdracht van hiv niets voorstelde, en dat mededogen en steun voor mensen zoals ik nodig waren om de homogemeenschap, althans, zo dicht mogelijk bij elkaar te brengen.

Ik breng dit incident ter sprake in een artikel over ouder worden omdat het moeilijk is de talloze emotionele uitdagingen die zowel de lesbische, homoseksuele, biseksuele, transseksuele, interseksuele en queer (LGBTIQ) gemeenschap als de bredere Australische gemeenschap hebben doorgemaakt met de HIV-epidemie en, meer recentelijk, de COVID-pandemie, van elkaar te scheiden.

Nu de babyboomgeneratie (zoals ik) ouder wordt dan 65 jaar en ouderenzorg nodig heeft, is het geen verrassing dat die vooroordelen ons zullen volgen naar de omgeving waarin we nu leven, waaronder woonvoorzieningen voor ouderen en thuiszorg.

Het is één ding om in een relatief beschermde sociale wereld van LGBTIQ-vrienden en -bondgenoten te leven, weg van dergelijke onwetendheid, maar het is heel wat anders om openlijk over onze seksualiteit - en voor sommigen van ons onze serostatus - te leven als we moeten samenleven met mensen en verzorgers die onze levenservaringen niet begrijpen. Het wordt een echte uitdaging als we de ouderenzorg ingaan.

Dit is natuurlijk geen nieuwe kwestie: in een aantal rapporten werd reeds gewezen op de noodzaak voor de ouderenzorgsector om rekening te houden met de diversiteit van hun cliënten en om werknemers in de sector hierover voor te lichten. Een van de grondigste was een Victoriaans rapport uit 2008, Mijn mensen, geschreven door Dr. Catherine Barrett voor de Matrix Guild en Vintage Men.1

In de interviews met LGBTI-senioren worden in het verslag talrijke voorbeelden gegeven van verwaarlozing door verzorgers in bejaardentehuizen, waaronder een verslag waarin verzorgers opzettelijk de verzoeken van een bewoner negeerden toen deze bekendmaakte dat hij homo was.

Anne, een lesbische oudere bewoonster, zei dat ze veel conflicten had over de vraag of ze haar seksualiteit moest onthullen en, toen ze dat deed, moest ze het opnemen tegen een personeelslid met een conservatieve religieuze achtergrond, die haar het recht betwistte om pornografie in haar kamer te hebben of zelfs homoseksuele tv-programma's zoals Queer as folk te bekijken. Vaak heeft het personeel in deze gevallen de privacy van de bewoners geschonden door eenvoudigweg onaangekondigd hun kamer binnen te lopen.

Uit het rapport bleek ook dat zelfs als het personeel goed opgeleid was over seksuele diversiteit (wat op zich niet zo gebruikelijk is), LGBTI-bewoners vaak erg ongelukkig waren over het gebrek aan 'maatjes' in hun voorzieningen met wie ze volledig open konden zijn over zichzelf, hun seksualiteit of hun HIV-status. In Mijn mensen vertelde verpleeghuisbewoner Tom dat hij bang was voor afwijzing door andere bewoners omdat hij zowel homo als seropositief was. Hij zweeg over deze details, en de enige keer dat er weer een vonk in Toms leven kwam, was wanneer hij homoseksuele leeftijdsgenoten ontmoette of naar een bar mocht gaan om iets te drinken en misschien naar een dragshow te kijken.

In het rapport wordt geconcludeerd dat de beste resultaten zouden zijn dat er speciale voorzieningen voor LGBTIQ-ouderen komen en dat het personeel in de ouderenzorg uitgebreid wordt voorgelicht over de culturele en persoonlijke behoeften van hun LGBTIQ-cliënten. Dit omvat voorlichting dat de meeste homomannen niet hiv-positief zijn en dat degenen die dat wel zijn, het virus niet aan anderen kunnen doorgeven wanneer zij een ondetecteerbare virale belasting hebben (wat de grote meerderheid doet wanneer zij hiv-behandelingen ondergaan). Ook moet worden erkend dat LGBTIQ-cliënten, net als hun heteroseksuele tegenhangers, seksuele behoeften hebben en dat intimiteit met een partner of seksuele expressie in de privésfeer moet worden toegestaan.

In een aantal Australische staten zijn de diensten voor ouderenzorg voor LGBTIQ-gemeenschappen verbeterd. We hebben nu diensten zoals het Older People's Advocacy Network (OPAN) en een reeks ouderenrechten- en ouderenmishandelingsorganisaties in het hele land die verhalen over ouderenzorgdiensten die de LGBTIQ-gemeenschap in de steek laten en actie ondernemen om dit aan te pakken. Enkele van deze diensten staan aan het eind van dit artikel.

In veel staten is het immers illegaal voor ouderenzorgdiensten om iemand die LGBTIQ is te discrimineren wat betreft de dienstverlening, hoewel het een uitdaging kan zijn dit te bewijzen voor mensen die het gevoel hebben dat het systeem niet hun vriend is.

Ik heb met andere homoseksuele en lesbische vrienden gesproken over wat zij voor hun ouderenzorg zouden kiezen als dat nodig zou zijn. Iedereen die ik heb gesproken, wil zorgverleners in hun eigen huis hebben als ze die nodig hebben, en hoopt dat er gevoelige zorgverleners beschikbaar zijn, misschien uit de LGBTIQ-gemeenschap. In Victoria hebben mensen Thorne Harbour Health geprezen voor de zorg voor onze kwetsbare leden van de gemeenschap tijdens de COVID, door contact te houden en hen niet in een al te groot isolement te laten belanden toen er minder persoonlijke diensten beschikbaar waren. Soortgelijke programma's worden onder meer uitgevoerd door de Bobby Goldsmith Foundation in Sydney.

Het meest hoopgevende verhaal dat ik hoorde was van een lesbische vriendin die tegen me zei: "Mijn vriendengroep gaat niet naar de bejaardenzorg. We gaan een groot woonblok kopen en hebben een gemeenschappelijke ruimte waar we kunnen socialiseren en voor elkaar kunnen zorgen als dat nodig is, met verzorgers uit onze gemeenschap ter plaatse als dat nodig is.

Terwijl sommigen van ons nauwe banden hebben met hun familie, die ook zal helpen, is dat niet altijd het geval voor LGBTIQ-mensen die in de loop der jaren vervreemd kunnen zijn geraakt van afkeurende familieleden. Zoals de deelnemers aan het rapport "Mijn mensen" hebben verklaard, zijn het vaak je lotgenoten die je op het einde van je leven zullen bijstaan, en het is een grote zegen om hen dicht bij je te houden, als je dat kunt, zelfs als je ziek bent.

Auteur: David Menadue

Als u of iemand die u kent hulp nodig heeft om ouderenmishandeling aan te pakken, begin dan bij compass.info of bel 1800 ELDERHelp (1800 353 374).